جامعه ای که فناوری های نو را توسعه ندهد یا به کار نگیرد، رقابت را سرکوب کند و مانع نوآوری ها در فناوری، سیاست گذاری یا باز تخصیص منابع شود، عقب می ماند و افول می کند. منسر اولسون با بررسی تاریخی و استدلال های نظری نشان می دهد که چگونه گروه های منافع خاص که او «ائتلاف های توزیعی» می خواند، با پیچیده تر کردن قوانین و مقررات، افزایش نقش دولت و سخت تر کردن امکان تفاهم، برای خود کیسه می دوزند و باعث کاهش کارایی و درآمد کل جوامع می شوند. ایده های اولسون بینش ها و به همان اندازه مناقشات مهم و عمیقی را درباره نقش سازمان ها و گروه های ذینفع در جوامع پیش می کشد، و به همان اندازه بینش های مهم برای درک جامعه و اقتصاد ایران دارد.
استدلال اصلی اولسون در این کتاب آن است که دستیابی هر کشوری به سازمانی متقارن از همه گروه های دارای منافع مشترک و نتیجتا برون دادهای بهینه از طریق چانه زنی همه جانبه ناممکن است. در ضمن، جوامع باثبات با مرزهای تغییر نکرده، با گذشت زمان به سمت تکثر و تعدد تبانی ها و سازمان های بیشتر برای اقدام جمعی میل می کنند. هم چنین، فعالیت و ازدیاد تبانی ها و سازمان های منافع خاص که سعی در تحقق و تکثیر منافع اعضای خود دارند باعث کاهش کارایی و درآمد کل در جوامعی می شود که این سازمان ها در آن ها فعالیت می کنند و محیط سیاسی را به سمت تفرقه و دشمنی بیشتر می برد. جوامع مدرن- و چنان که اولسون در شرح ناکامی های جامعه سنتی ژاپن به لحاظ رشد اقتصادی، یا چرا انقلاب صنعتی از شهرهای بزرگ اروپایی ظهور نکرد، توضیح می دهد، جوامع پیشامدرن - همواره دارای درجات، سطوح و چگالی متفاوتی از این گونه گروه های منافع خاص هستند.

این ائتلاف های توزیعی، چنان که پیش تر گفتیم، ظرفیت جامعه را برای اقتباس فناوری های نو و تخصیص مجدد منابع در واکنش به شرایط متغیر تضعیف کرده و به این ترتیب نرخ رشد اقتصادی را کاهش می دهند. او در واپسین عبارت کتابش می نویسد «اگر گروه های منافع خاص (آن طور من که ادعا کرده ام) به زبان رشد اقتصادی، اشتغال کامل، دولت منسجم، فرصت های برابر و تحرک اجتماعی هستند، پس آیا انتظار معقولی نیست که اندیشمندان چنین حوزه ای با گذشت زمان نسبت به این موضوع آگاهی فزاینده بیابند؟ و این آگاهی نهایتاً به بخش های هرچه بیشتری از جامعه گسترش پیدا کند؟ و این آگاهی گسترش یافته، خسارات ناشی از گروه های منافع خاص را تا حد زیادی محدود خواهد کرد؟ این آن چیزی است که انتظارش را دارم، دست کم وقتی دنبال پایان خوش هستم.