از ویژگی‌های «توسعه نیافتگی» ایران که ما جدال با ابعاد و وجوه متنوع آن را تعقیب می کنیم، عدم عنایت بایسته عمده دست اندرکاران و مدیران اجرائی و تقنینی کشور به مباحث نظری و تهی بودن سیاستگذاری ها از ترکیب منویات و ارزش‌های اجتماعی با ملحوظات علمی است. آنان- ولو ناخواسته ـ بسیاری از تحلیل‌ها، آسیب شناسی ها و راهکارها را حتی بعد از آنکه قوام، قابلیت و صحتشان، در پی وقوع خسارات ناشی از تصمیم گیری های نادرست در اقتصاد سیاسی به اثبات هم رسید، مورد توجه قرار نمی دهند! به عبارت دیگر عمده کارگزاران در قبال مباحث نظری و راهکارهای علمی متناسب با واقعیات کشور و منطبق با ارزش ها و هنجارهای مردم، به گونه ای رفتار می کنند که گوئی اصولا آنها را نمی شنوند یا نمی‌بینند و در نتیجه پژواک متناسب و مناسبی از مطروحه های عمدتا راهگشا در جامعه و امورات اجرائی کشور دیده نمی شود. بر مبنای این واقعیت است که باید تعهدات فرزندان این آئین و آب و خاک در کاوش و گسترانیدن روش های متنوع مختوم به «توسعه یافتگی»، دهه های متمادی توأم با آگاهی و شناخت و ممارست استمرار یابد تا به تدریج انوار خورشید «توسعه» سیاهی شب دیجور «عقب ماندگی» را بزداید و شرایط لازم برای بنیاد جامعه ای به لحاظ مادی پیشرفته و به لحاظ معنوی آماده دین ورزی در بستر عدالت را تدارک ببیند. «فریادهای بدون پژواک محصول بخشی از کوششی است که در این راستا صورت گرفته و در فاصله سال‌های ۱۳۹۲ - ۱۳۹۸ در قالب مصاحبه های بلند در نشریات کشور انتشار یافته است.