کتاب با سخن آغازین نویسندگان آغاز می شود. نویسندگان به درستی به سطحی نگری بحث برند اشاره می کنند و سعی دارند برای خواننده تفاوتی میان آنچه باید باشد و آنچه هست ایجاد نمایند. متاسفانه بسیاری از کسب و کارهای ایرانی به برندینگ به صورت سطحی و ظاهری می نگرند. نویسندگان سعی دارند در صفحات اولیه کتاب، این نگاه اشتباه را از خواننده دور سازند. در ادامه و در مقدمه، نویسندگان به تعریف برند و مدیرت برند و موارد مربوط به آن می پردازند. تعریف برند از دیدگاه های گوناگون، کوتاه، مورد بررسی قرار می گیرد و سپس الگوی حلقه ای برند و دوازده حوزه اصلی و تخصصی برندینگ معرفی می شود. معماری برند، توسعه برند، نامگذاری، هویت برند، تصویر برند، شخصیت برند، برجستگی برند، اعتبار برند، آگاهی برند، ارزش برند، ساخت برندو ممیزی برند، حوزه های تخصصی هستند که در مقدمه به آن ها صرفا در حد یک پاراگراف اختصاص داده شده است. سپس به فرایند خلق برند، جایگاه یابی برند و رابطه علامت تجاری و برند پرداخته شده است. بعد از آن، مدل کاربردی ارتقای برند تعریف شده است که هر کدام از 14 فصل کتاب، در واقع، بخشی مدل کاربردی معرفی شده در این قسمت است. اینگونه به نظر می رسد که نویسندگان سعی داشته اند در مقدمه، تعاریف کوتاهی از واژه هایی را بیان نمایند که در فصول مختلف، خواننده به آن برخورد خواهد کرد. مقدمه بیشتر شکل واژه نامه ای مبسوط به خود گرفته که به طور مثال به جای تعریف یک خطی از هویت برند، یک پاراگراف درباره آن نوشته شده است. اما مسلما این یک پاراگراف، نمی تواند خواننده ناآشنا با برندینگ را، با موضوعات مختلف و تخصصی برندینگ آشنا سازد.