مائو تسه تونگ از نام‌آورترین انقلابی‌یهای جهان در قرن بیستم، مردمی آشفته و سرخورده را سامان داد و به ملتی یکپارچه و فداکار بدل ساخت. اما مدیریتش تلخ و ناگوار بود. طی سی سال حکومت مائو چین دچار دو فاجعه شد: یکی تحمیل الگوی ایدئولوژیکی آشفته‌ای بود. در سال های ۱۹۵8 تا ۱۹۶۱ با عنوان «جهش بزرگ به جلو» به قصد سرعت بخشیدن به تولید، که نتیجه عکس داد، تحول دوم به نام «انقلاب فرهنگی» در سال های ۱۹66 تا ۱۹۷۶ به قدرت گرفتن «جوانان گارد سرخ» انجامید و از لحاظ اقتصادی و سیاسی فاجعه بار از کار درآمد.
گشایش هنگامی آغاز شد که دنگ شیانو پینگ، رفیق مغضوب مائو قدرت را به دست گرفت. درسی دردناک که دنگ و همرزمانش آموخته بودند این بود که تمرکز قدرت در دستان خودکامه به سواستفاده و نتایج ویرانگر اقتصادی اجتماعی و سیاسی خواهد انجامید. آن‌ها می دانستند که باید ایدئولوژی جزمی را کنار بگذارند و «حقیقت را در واقعیت موجود بجویند.»
با توجه به اهمیت بی‌چون و چرای سرمایه‌ی انسانی در امر پیشرفت و توسعه، دنگ شیانو پینگ روش مائوئیستی در ارزشیابی سرمایه انسانی را، که بر رادیکالیسم ایدئولوژیک جزمی استواربود، مردود اعلام کرد و روشی نوین بر پایه‌ی معیارهای اقتصادی نتیجه محور بهینه به ویژه در استخدام مدیران ارشد اتخاذ کرد که نتیجه‌ی عملی آن را در چین معاصر شاهد ناظریم.

کتاب چین چگونه از تله فقر گریخت؛ نوشتۀ یوئن یوئن انگ ترجمه‌ی محمدسعید نوری نائینی در 229صفحه، قطع رقعی و جلد شومیز در نشر نی منتشر شده است. در حال حاضر آخرین چاپ این کتاب در فروشگاه‌های فیزیکی و اینترنتی کتاب درخشش در دسترس می‌باشد که با افزودن آن به سبد خرید و تکمیل فرایند سفارش، در اسرع وقت برای شما ارسال خواهد شد.